Dolunaysız, kapkaranlık bir İstanbul gecesinde
Boyacı sandıklarını yastık yapan çocuklar,
Kanatlarını çıkarıp çekmeceye koyan bir melek,
Sağ kolumda pili bitmeyen bir asit yankısı,
Kalbimin paslanmış çarklarına çomak sokmayan bir Tanrı
Ve uğruna kaç kelimeyi amuda kaldırdığım Sen...
Bir özlem vefalı
Ve hislerden öte bir his bu özlem
Can evinden vururken insanı, hala ayakta tutan..
Kaç mevsim sürer dersin bu tatlı hüzün,
Kaç çocukluk hayalim daha atlar yıkık kaydıraklardan..?
İşte yine hortluyor yastığımın altından kalbimin kırıkları
Uyku yok, Tanrı yok, Sen yoksun, ölüm bile yok
Defterimin pencereden atlayası var
Bir de özlemin dedim işte...
Bilir misin, bir resimle
Zamanın ötesinde
Nutuk tutulması yaşamak ne demek?..
Winter - 2014
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.